Interview met coach Marcel Obersteller | Triatlon: "De geest is altijd sterker dan het lichaam"

Marcel, je coacht mij als absolute beginner die over twee maanden een triatlon wil lopen. Wat is het belangrijkste bij het coachen van beginners?

Voor de meeste beginners is het belangrijk om het rustiger aan te doen. Allereerst is dit het allerbelangrijkste om te weten: je geest wil altijd meer dan je lichaam kan leveren. Het lichaam is onderhevig aan bepaalde aanpassingsprocessen die niet versneld kunnen worden. De geest ziet deze aanpassingsperiodes vaak over het hoofd. Daarom moet ik als coach structuur in de training aanbrengen en zorgen voor voldoende hersteltijd.

En hoe ziet dat eruit?

Je kunt maar één van de drie disciplines verbeteren. Je houdt de tweede op hetzelfde niveau, terwijl je de derde verwaarloost. Zo is het nu eenmaal. Voor jou bijvoorbeeld is zwemmen een onderdeel dat we even op een laag pitje zetten. Je kunt de crawl al doen – of je nu twee minuten sneller bent of niet, dat doet er niet toe. Nu richten we ons op metabole training, oftewel energievoorziening en het optimaliseren van je individuele toekomstige wedstrijdsnelheid.

Wat betekent dit specifiek voor mijn trainingsplan?

Met de sessies probeer ik je een gevoel te geven van wat je kunt. Wat kun je in een uur, wat in tien minuten? Dat gevoel is er niet eens. Als je op de fiets stapt en ik zeg: "Vind een snelheid waarmee je een uur kunt fietsen!", weet je niet of dat 30 of 35 km/u is. Met onze training geef ik je wat houvast.

Hoe controleer je de training – drijf je mij tot bepaalde grenzen?

Er is de uithoudingslimiet, de FTP-waarde, waar alle coaches mee werken. Deze geeft het maximale gemiddelde vermogen aan dat een atleet een uur lang kan volhouden. Je zit momenteel onder deze grens. We werken er langzaam naartoe. Als we te snel gaan, ben je een week uitgeschakeld of raak je geblesseerd. De truc is om jezelf aan te passen zodat je niet aan het einde van de wedstrijd in september op het randje van de dood staat. Mensen zijn vaak overgemotiveerd in wedstrijden, beginnen te snel, en dan werkt het averechts.

Je coacht 20 atleten. Zitten er ook topsporters tussen?

Ja, echt goede mensen, maar geen professionals. Een van mijn protégés was vier jaar prof, maar heeft nu een gezin. Ik heb nog geen Olympische atleten onder mijn hoede gehad, maar wel een paar hele snelle mensen.

Wat is jouw filosofie als triatloncoach?

Je kunt me niet imponeren met je prestaties, maar met je bereidheid om te presteren. Ik behandel iedereen gelijk – of het nu beginners of topsporters zijn. Je kunt me imponeren met je bereidheid om aan jezelf te werken. Mensen moeten met een doel naar me toe komen, anders heeft het geen zin. Het mag ook ambitieus zijn. Bij twijfel moet je er gewoon langer aan werken.

Is triatlon een elitaire sport?

Ja, ik zeg altijd: triatlon is de golf onder de duursporten. Geen enkele triatlonliefhebber koopt nog een fiets voor minder dan 10.000 euro. Wil je meedoen aan de Iron Man op Hawaï (het onofficiële wereldkampioenschap triatlon over lange afstand, nvdr), dan kost dat je in totaal minstens 8.000 euro, alleen al voor jou als deelnemer. Alleen al het inschrijfgeld kost 1.200 euro, en je moet er twee weken voor uittrekken. Met 12 uur tijdsverschil en een uur acclimatisatie per dag duurt het gewoon zo lang. Plus de vliegkosten. Als je je gezin meeneemt en je vakantie eromheen plant, loopt dat al snel op tot 20.000 euro voor de hele reis.

Maar waarom zou iemand met triatlon moeten beginnen?

Een Ironman is als een bevalling. Je gaat door een hel, je hebt ondraaglijke pijn. Maar dan komt er een punt, meestal de laatste twee of drie kilometer van de loop, waarop je het niet meer weet: huil ik van de pijn of van de vreugde? Dat punt was altijd het beste voor me. Wanneer de pijn verandert in vreugde, in geluk. Dat was duizend keer beter dan de finishlijn halen, waar ik helemaal niets voelde.

Wat was je mooiste wedstrijd als atleet?

Het was een wedstrijd in Podersdorf, Oostenrijk, nadat ik al lang geleden gestopt was met wedstrijden en weer aan de lange afstand deelnam. Ik had maar de helft van de training van tevoren gedaan, omdat ik het gevoel had dat ik in goede vorm was. Ik startte zonder snelheidsmeter, zonder horloge: ik wist de hele tijd niet waar ik was of hoe snel ik ging. Ik genoot er gewoon van, ik had de hele tijd plezier, echt waar. En in de wedstrijd zette ik eindelijk mijn beste tijd neer – 8:40 uur. Toen ik naar de finishklok keek, was ik totaal verrast. Waarom was ik zo snel? Ik vroeg anderen: Is de afstand hier korter? Maar nee: alles was in orde. Toen vroeg ik de jury: Op welke plaats ben ik geëindigd? En hij zei: Nou, vijfde! Heb je dat niet gemerkt? Gefeliciteerd!

Wat mis je uit je tijd als actieve speler?

De trainingskampen! Eerlijk gezegd leefde ik nooit voor de wedstrijden, maar voor de trainingskampen. Ik vond het heerlijk om waar ook ter wereld te zijn, op te staan, met mijn vrienden af ​​te spreken en te bespreken: Wat gaan we vandaag doen? Eerst hardlopen, dan fietsen? Of gewoon zwemmen? En dan fietsten we het eiland over en dronken we ergens een cappuccino, heerlijk.

Wat is jouw kracht als trainer?

Zonder disrespectvol te willen zijn: de trainingswetenschap heeft zijn grenzen bereikt; het is geen hogere wiskunde meer. Er zijn veel goede mensen. Mijn kracht is mijn holistische perspectief als sportwetenschapper en aspirant-natuurgeneeskundige. Ik kan mijn atleten altijd tot het uiterste drijven zonder ze te overbelasten. Ik ken mijn mensen goed; ik weet wie hoeveel kinderen heeft en wie misschien een moeilijke fase in hun leven doormaakt. Dus bel ik op het juiste moment en zeg: "Hé, laten we even stoppen met trainen." Ik krijg altijd de reactie: "Dat heb je precies op het juiste moment gedaan."

Is dit misschien het voordeel dat een trainer altijd zal hebben ten opzichte van kunstmatige intelligentie?

Ja, precies: de AI past trainingsschema's al aan op je huidige prestatieniveau. Maar de AI weet het niet: heb je misschien kinderen die meer zorg nodig hebben, of heb je problemen met een collega op je werk? Ik kan altijd reageren. Mijn sporters zijn open naar me toe, want ik veroordeel ze niet. Als je me vandaag vertelt dat je je training niet aankan, dan is dat gewoon zo. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Mijn sporters kunnen eerlijk zijn. Daardoor behouden ze veel langer plezier in hun sport.